Η τραγωδία της Θύρας 7: Η ημέρα που σημάδεψε το ελληνικό ποδόσφαιρο και την ιστορία του Ολυμπιακού !!!

Προσπαθώ να αποφασίσω ποιος είναι ο κατάλληλος τρόπος, για να ξεκινήσω το συγκεκριμένο άρθρο. Άραγε, με ποιες λέξεις μπορείς να περιγράψεις μια τραγωδία, που ανατρέπει ακαριαία στιγμές χαράς και πανηγυρισμού; Τα περισσότερα άρθρα που επιλέγω να γράψω μέχρι στιγμής στη συγκεκριμένη στήλη είχαν περίπου το ίδιο μοτίβο: τις ιστορίες επιτυχίας. Όμως, η ζωή δεν είναι μονόπλευρη και η ιστορία έχει δείξει πως όλα μπορούν να αλλάξουν φορά και η χαρά να μετατραπεί σε θλίψη από τη μια στιγμή στην άλλη. Κάπως έτσι συνέβη και με τη συγκεκριμένη ιστορία, όταν 21 ψυχές άφησαν την τελευταία τους πνοή στο γήπεδο Γεώργιος Καραϊσκάκης και ένας ποδοσφαιρικός αγώνας μετατράπηκε σε «αγώνα» για τη ζωή.

8 Φεβρουαρίου 1981, λοιπόν, η μέρα που το γήπεδο Γεώργιος Καραϊσκάκης «βάφεται» με αίμα, έπειτα από τη λήξη του αγώνα, ΟΣΦΠ – ΑΕΚ, καθώς η λάθος διαχείριση κατά την έξοδο των οπαδών από το γήπεδο, στοίχισε τη ζωή σε 21 άτομα. Η ένταση του πανηγυρισμού μετατράπηκε σε τρόμο. Από εκείνη τη μέρα σημειώθηκε μία από τις πιο σοκαριστικές και μαύρες ιστορίες στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ενώ ο Ολυμπιακός δεν έχει ξεχάσει εκείνους που έφυγαν, τιμώντας κάθε χρόνο τη μνήμη τους με έναν ιδιαίτερο τρόπο.

---

Η μέρα του αγώνα

Ήταν ένα ηλιόλουστο μεσημέρι της 8^ης Φεβρουαρίου, 1981, όταν αναμενόταν η έναρξη του αγώνα. Όπως ανέφερε και ένας οπαδός του Ολυμπιακού, λίγα χρόνια αργότερα, μιλώντας για τραγική εκείνη εμπειρία, «Ήταν μια ποδοσφαιρική μέρα».  Με ανυπομονησία για το μεγάλο ντέρμπι και την ατμόσφαιρα να δονείται από τα συνθήματα των οπαδών, τίποτα δεν προϊδέαζε την πραγματική λήξη του αγώνα.

Το απόγευμα εκείνης της μέρας, ο αγώνας λήγει με 6-1 υπέρ των ερυθρόλευκων και στο γήπεδο επικρατεί το κλίμα της νίκης και του πανηγυρισμού. Τα συνθήματα διαδέχονται το ένα το άλλο και οι παρευρισκόμενοι βαδίζουν προς την έξοδο, ώστε να συγκεντρωθούν στη Θύρα 1 και να γιορτάσουν όλοι μαζί, κοντά στους παίκτες της ομάδας τους. Η ώρα που τελείωνε ο αγώνας ήταν 17:58 και ξεκινούσε η τραγωδία, η αρχή του τέλους για 21 άτομα που έχασαν τη ζωή τους και όσοι έμειναν πίσω έχουν ανεξίτηλα χαραγμένες εμπειρίες που τους ακολουθούν μέχρι και σήμερα.

ADVERTISING

---

Τραγωδία της Θύρας 7: το χρονοδιάγραμμα

Ο αγώνας είχε λήξει και οι οπαδοί στράφηκαν προς την έξοδο. Το τουρνικέ στη Θύρα 7 ήταν κλειστό, ενώ ένας από τους οπαδούς πάτησε ένα μισοχαλασμένο και παρατημένο κάθισμα, χάνοντας την ισορροπία του, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα ανθρώπινο ντόμινο, πέφτοντας ο ένας πάνω στον άλλον. Ακολούθησαν πανικός και φωνές, προσπαθώντας να σώσουν τη ζωή τους και να ζητήσουν βοήθεια. Στο υπόλοιπο γήπεδο, άργησαν να αντιληφθούν όσα συνέβαιναν στη Θύρα 7, καθώς επικρατούσε πανηγυρικό κλίμα και οι φωνές θεώρησαν ότι οφείλονται σε πανηγυρισμούς και όχι σε κραυγές θανάτου. Άτομα έπεφταν λιπόθυμα στο έδαφος, ενώ άλλοι, έπειτα από ώρα ασφυξίας κατέληγαν νεκροί, με τα πρόσωπά τους μελανιασμένα και τα χαρακτηριστικά τους αλλοιωμένα, καθώς ο θάνατος ήταν ασφυκτικός και υπέφεραν μέχρι να καταλήξουν. Όσοι κατάφεραν να συνέλθουν και να βγουν ζωντανοί από το ανθρώπινο αυτό κουβάρι, δυσκολευόντουσαν να αντιληφθούν αυτό που συνέβαινε. Λίγο αργότερα, κάποιοι φύλακες και υπεύθυνοι του γηπέδου, κατάφεραν να ξηλώσουν το τουρνικέ της Θύρας 7, το οποίο αποτελούσε και τη μοναδική έξοδο. Πλέον, και στο υπόλοιπο γήπεδο συνειδητοποίησαν πως κάτι δεν πήγαινε καλά και όλοι έσπευσαν να βοηθήσουν. Από τη Θύρα 7 διαρκώς ξεπροβάλλονταν άτομα να κουβαλάνε στα χέρια τους λιπόθυμους οπαδούς, με κάποιους από αυτούς να έχουν ήδη ξεψυχήσει. Κάλεσαν αμέσως ασθενοφόρα και στο Τζάνειο Νοσοκομείο ειδοποιήθηκαν ότι πρόκειται να καταφθάσουν περισσότεροι από πενήντα τραυματίες. Ο Κατσίκας Ηλίας, που εκείνη τη νύχτα ήταν υπεύθυνος της εφημερίας, δήλωσε πως αντίστοιχο περιστατικό δεν είχε βιώσει ξανά στα 33 χρόνια της καριέρας του. Σειρήνες, κόρνες και αγωνία κατέκλυσαν εκείνη τη νύχτα.

Στο Τζάνειο επικρατούσε μία κατάσταση χωρίς προηγούμενο. Από το σύνολο των τραυματιών και θυμάτων που κατέφθασαν, διέκριναν τους νεκρούς (18 μέχρι εκείνη την ώρα), 21 τραυματίες διασωληνώθηκαν άμεσα και 19 που χρειάστηκαν μηχανική υποστήριξη, μεταφέρθηκαν σε άλλα νοσοκομεία.

Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο, Βλάχο Γιώργο, ο οποίος κάλυπτε το ρεπορτάζ εκείνη τη νύχτα, δήλωσε, ότι οι γιατροί και όλα τα στελέχη του νοσοκομείου, ξεχώριζαν τα άτομα ανάμεσα σε ζωντανούς και νεκρούς. Όσοι ζούσαν, τους μετέφεραν κατευθείαν στα επείγοντα, ενώ όσοι ήταν νεκροί τοποθετήθηκαν σε έναν ειδικό θάλαμο, όπου αργότερα θα γινόταν και η αναγνώριση από την οικογένειά τους.

Στο μεταξύ, όλα τα τηλεοπτικά προγράμματα διέκοψαν το πρόγραμμά τους με την ΕΡΤ και την ΥΕΝΕΔ να μεταδίδουν το timeline της τραγωδίας, από το γήπεδο στο νοσοκομείο. Δεδομένου ότι εκείνη την εποχή το Internet και τα κινητά τηλέφωνα δεν υπήρχαν ως πηγές πληροφόρησης και ενημέρωσης, οι συγγενείς έμαθαν για την τραγωδία από την τηλεόραση, με τους δημοσιογράφους, Ζησιμάτο Αντώνη, Χούντας Κώστα και τον Κορόβιλα Πάνο και τον Ζούλα Στάμο, να καλύπτουν την έκτακτη είδηση . Άμεσα κατέφθασαν και οι συγγενείς που έμαθαν για ό,τι συνέβη στο Καραϊσκάκη, αναζητώντας ο κάθε γονιός το παιδί του, με την ελπίδα να μην είναι στη λίστα των νεκρών. Στιγμές απίστευτης οδύνης και ξέσπασμα με δάκρυα είχαν κατακλύσει το νοσοκομείο, έξω από το οποίο συγκεντρώθηκαν τουλάχιστον 10.000 άτομα, από γονείς, δημοσιογράφους, οι αποστολές των δύο ομάδων και πολύς κόσμος που θέλησε να βοηθήσει.

Στο νοσοκομείο κατέφθασαν και στελέχη της κυβέρνησης, Υπουργοί, Υφυπουργοί, καθώς και ο τότε πρωθυπουργός, Ράλλης Γεώργιος, οι οποίοι, μόλις ενημερώθηκαν από το ιατρικό προσωπικό την ανάγκη για αίμα, έδωσαν εντολή προς όλους τους αστυνομικούς που βρίσκονταν σε υπηρεσία, να πάνε στο Τζάνειο και να δώσουν αίμα.

Στις 20:00 της ίδιας ημέρας, έγινε και η αναγνώριση για τα τρία πρώτα θύματα: ήταν ο Διαλυνάς Γιάννης, Κανελλόπουλος Γιάννης και Μάχας Βασίλης. Μέχρι τις 00:15 έχει γίνει η αναγνώριση για το 17^ο και 18^ο θύμα, ενώ μέχρι τα ξημερώματα αναγνωρίστηκε και το 19^ο άτομο. Λίγες μέρες αργότερα, κατέληξαν ακόμα δύο άτομα και ο αριθμός των νεκρών σταμάτησε στο 21. Εικοσιένα άγγελοι που δεν θα πανηγύριζαν ξανά σε αγώνα της ομάδας τους, όμως οι οπαδοί του Ολυμπιακού δεν τους έχουν ξεχάσει μέχρι και σήμερα, τιμώντας τη μνήμη τους. «Αδέρφια, ζείτε, εσείς μας οδηγείτε», είναι το σύνθημα που αφιερώνουν μέχρι και σήμερα οι ερυθρόλευκοι στους οπαδούς που έχασαν τη ζωή τους.

---

Οι 21 που “έφυγαν’”

Τσουμανίδης Παναγιώτης – 14 χρονών

Σκλαβούνης Κώστας – 16 χρονών

Παναγούλης Ηλίας – 17 χρονών

Αμίτσης Γεράσιμος – 18 χρονών

Κανελλόπουλος Γιάννης – 18 χρονών

Λεωνιδάκης Σπύρος – 18 χρονών

Σπηλιόπουλος Γιάννης – 19 χρονών

Φίλος Νίκος – 19 χρονών

Διαλυνάς Γιάννης – 20 χρονών

ADVERTISING

Μάχας Βασίλης – 20 χρονών

Λούπος Ευστράτιος – 20 χρονών

Κωστόπουλος Μιχάλης – 21 χρονών

Χαϊρατίδου Ζωγραφούλα – 23 χρονών

Ανδριώτης Σπύρος – 24 χρονών

Καρανικόλας Κώστας – 26 χρονών

Μάρκου Μιχάλης – 27 χρονών

Μπίλας Κώστας – 28 χρονών

Πιτσόλης Αναστάσιος – 30 χρονών

Κουρουπάκης Αντώνης – 34 χρονών

Χατζηγεωργίου Χρήστος – 34 χρονών

Αδαμόπουλος Δημήτρης – 41 χρονών

---

Εκείνοι που έμειναν πίσω – Μαρτυρίες από τις μητέρες των θυμάτων

Ακολούθησε ο θρήνος, ο πόνος της απώλειας και του «γιατί;» Πώς όλα ανατράπηκαν τόσο βίαια, από χαρά σε λύπη; Οι μητέρες των θυμάτων αποχαιρετούσαν λίγες ώρες πριν τα παιδιά τους που πήγαιναν στο γήπεδο, όμως δεν ήξεραν ότι ήταν η τελευταία τους κουβέντα, η τελευταία φορά που πέρασαν το κατώφλι του σπιτιού, η τελευταία φορά που τα είδαν ζωντανά. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο χρόνος είναι πιο αμείλικτος από ποτέ, γιατί αυτή η «τελευταία φορά» μένει χαραγμένη στο νου και θυμίζει ότι δεν θα υπάρξει ξανά αντίστοιχος διάλογος και πως το βλέμμα τους δεν θα αντικρύσει ξανά το βλέμμα του παιδιού τους. Καμία κουβέντα δεν μπορεί να αποτυπώσει με ακρίβεια τον πόνο που βίωσαν οι μανάδες των παιδιών. Και αν κάποιος υποστηρίζει, ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός ή ότι ο χρόνος ημερεύει τον πόνο, η πραγματικότητα είναι διαφορετική: μαθαίνεις να ζεις με τον πόνο, δημιουργείς, δημιουργείς μέσα σου χώρο για τη νέα πραγματικότητα, γιατί δεν μπορείς να τον αγνοήσεις. Πώς να γιατρευτεί η πραγματικότητα, όταν έχεις αντικρύσει το παιδί σου νεκρό;

Όλα αυτά αποτυπώνονται σε δηλώσεις που έκαναν ορισμένες μητέρες, όταν κλήθηκαν να μιλήσουν on camera, για την τραγική εκείνη μέρα. Η μητέρα του Κανελλόπουλου Ιωάννη, έχει κρατήσει το πορτοφόλι του, στο οποίο υπήρχε το τελευταίο χαρτζιλίκι του γιου της, καθώς και τη μαθητική και αστυνομική του ταυτότητα. «Είχε μαζί του την πολιτική και τη μαθητική, γι΄ αυτό και τον αναγνώρισαν πρώτο. Ήταν το πρώτο όνομα που ειπώθηκε. Αυτό ήταν το τελευταίο του χαρτζιλίκι. Δεν τα πειράξω, θα τα κρατήσω όσο ζω, μαζί με το πορτοφόλι του».

Η μητέρα του Παναγούλη Ηλία: «Κάποια στιγμή, εγώ τον είδα. Το είδα. Φορούσε το μπουφάν του ανασηκωμένο, ανοιγμένο λίγο το τζιν του, το χέρι του εδώ (στο μέτωπο) και έπαθα σοκ. Δεν ήθελα να το πιστέψω. Άρχισα φώναζα, ούρλιαζα, έλεγα ‘’αυτός είναι’’, γιατί ήταν περαστικό, η κάμερα πέρασε γρήγορα, αλλά εγώ τον γνώρισα. Οι άλλοι δεν προλάβανε. Με το που φώναξα εγώ, να πάνε να δούνε, δεν προλάβανε». Η φιγούρα του Ηλία, είναι κεντημένη και κρεμασμένη σε κάδρο, φορώντας τα ρούχα της αγαπημένες του ομάδας, στο σπίτι της οικογένειας.

«Μετράω κάθε μέρα, κάθε χρόνο, όχι της ημέρας που έφυγε το παιδί μου, της ημέρας των γενεθλίων του, κάθε χρόνο πόσο χρονών θα ήτανε. Δεν έχει φύγει στιγμή από κοντά μας. Για μένα, είναι πάντα δίπλα μου και σε ό,τι δύσκολη κατάσταση έχω, αυτός με βοηθάει…» Ήταν τα λόγια από μία ακόμα μητέρα που και το δικό της παιδί έγινε άγγελος στον ουρανό.

Εκείνοι που σώθηκαν από την τραγωδία

Παρόλο που αρκετοί κατάφεραν να βγουν ζωντανοί εκείνοι τη μέρα από τη Θύρα 7, το τραγικό του συμβάντος αποτυπώθηκε στη μνήμη τους ως τραυματική εμπειρία, με την ιδέα για επόμενη επίσκεψη στο γήπεδο να δημιουργεί αίσθημα πανικού και όχι ανυπομονησίας. Άλλοι απέφυγαν να πάνε ξανά σε αγώνα, ενώ κάποιοι καταπολέμησαν τη φοβία τους. Υπήρχε όμως αυτή η αίσθηση του τι συνέβη την τελευταία φορά που βρέθηκαν σε γήπεδο. Μερικές δηλώσεις επιζώντων καταγράφονται παρακάτω:

Τζερεφος Ευάγγελος, Τραυματίας: «Πηγαίνοντας προς τις σκάλες, η πίεση ήταν τόσο πολύ μεγάλη, που σχεδόν δεν περπατούσα, με πήγαινε όλο το ρέμα. Φτάνοντας στα σκαλιά, ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε, ξαφνικά, εκεί έγινε το κακό. Έχασα το έδαφος από τα πόδια μου, έπεσα κάτω στα σκαλιά, έπεσαν άλλα άτομα πάνω από εμένα, εγώ πάνω σε άλλα άτομα. Και ξαφνικά λιποθύμησα, σκοτείνιασαν τα πάντα. Μετά από – πιστεύω 1’-2’ το πολύ- κάτι ένιωσα και ξαφνικά ένιωσα τον εαυτό μου να παίρνει ανάσες. Τότε, συνειδητοποίησα, ότι βρισκόμουν σε ένα μέρος που δεν ήξερα τι ήταν, πώς είχα βρεθεί εκεί… Τελικά τα κατάφερα και σηκώθηκα. Αυτό που με έσωσε, ήταν κυρίως, ότι, πέφτοντας, εγώ δεν ακούμπησα πάνω στα σκαλιά, αλλά έπεσα πάνω σε κάποιο πόδι και το ότι βγήκε αίμα από το στόμα και τη μύτη. Δυστυχώς, στο σημείο που ήμουν, υπήρχαν πάρα πολλοί νεκροί. Ήταν ένα συναίσθημα που δεν μπορώ να το περιγράψω, από το τι αισθάνεσαι εκείνη τη στιγμή, ένα τρομερό συναίσθημα».

Αλευρομάγειρος Βασίλης, Μέλος Θύρας 7: «Μόλις φτάσαμε στα σκαλιά, δεν μπορούσαμε, ούτε να δω, ούτε παιδάκια, ούτε τίποτα… Δεν ξέρω, εκείνη την ώρα κάτι έγινε, έβλεπα μπροστά μου άτομα το ένα πάνω στο άλλο, τον αδελφό μου δίπλα να τον έχει δαγκώσει ένας από αυτούς που πέθαιναν, στο πόδι, δηλαδή το βίωσα πολύ κοντά το περιστατικό… Το μόνο που πρόλαβα να κάνω εκείνη την ώρα ήταν να τραβηχτώ, για να σώσω τον εαυτό μου. Δηλαδή, πέθαινα.».

---

Αντί επιλόγου

Είκοσι μία ψυχές άφησαν την τελευταία τους πνοή και για πρώτη φορά στο ερυθρόλευκο βιβλίο υπάρχει και μια μαύρη σελίδα που γράφει ‘’8-2-1981’’ μαζί με τα ονόματα των θυμάτων. Όμως, ο κόσμος του Ολυμπιακού αποφάσισε πως αυτός δεν θα είναι ο επίλογος και δεν θα ξεχάσει ποτέ εκείνη τη μέρα, εκείνα τα παιδιά. Στο γήπεδο Γεώργιος Καραϊσκάκης, 21 θέσεις παραμένουν κενές, στις οποίες αναγράφονται και τα ονόματα των θυμάτων. Οι συγκεκριμένες θέσεις στις κερκίδες έχουν μαύρο χρώμα, σχηματίζοντας τον αριθμό 7.

Οι ανθρώπινες απώλειες ποτέ δεν έχουν επίλογο. Έχουν παρελθόν και για όσους μένουν πίσω με τις αναμνήσεις, αυτές διατηρούνται σαν φυλαχτό, άλλωστε, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά και ο αθλητικογράφος στο καθιερωμένο μνημόσυνο το 2021, λίγο πριν την έναρξη του αγώνα, Ολυμπιακός – ΟΦΗ, ‘’Τη μνήμη, όπου κι αν την αγγίξεις, πονεί’’, υιοθετώντας τα λόγια του Γεώργιου Σεφέρη.

Μέχρι και σήμερα, κάθε χρόνο, οι οπαδοί του Ολυμπιακού τελούν μνημόσυνο ως φόρος τιμής στα αδικοχαμένα “αδέρφια” τους. Κόκκινα τριαντάφυλλα τοποθετούνται στο κέντρο του γηπέδου από τις αποστολές των ομάδων, ενώ περιμετρικά του γηπέδου απεικονίζονται ζωγραφισμένα τα πορτρέτα των θυμάτων. Έπειτα προβάλλεται κάποιο σχετικό βίντεο και εκφωνούνται ένα ένα τα ονόματα όσων έχουν φύγει, με τους υπόλοιπους οπαδούς του Ολυμπιακού να φωνάζουν ”Παρών”. Ακολουθούν συνθήματα στη μνήμη τους, ενώ σε πανό αναγράφονται στίχοι ”Για πάντα στην καρδιά μας” και ”Δεν φύγατε ποτέ”.

‘’Αδέρφια, ζείτε, εσείς μας οδηγείτε’’, είναι το σύνθημα που πάντοτε θα ενώνει την ερυθρόλευκη ομάδα, καθώς η σημασία του κρύβει την πιο μεγάλη τραγωδία, μιας ημέρας που πέρασε, αλλά έμεινε χαραγμένη στο νου όλων των οπαδών.

21 και παρόντες όλοι!

---

Ακολουθεί βίντεο από το μνημόσυνο που τέλεσε ο Ολυμπιακός για τους 21:

Σχόλια

σχόλια