«…οι 45 Γιάννηδες ήταν ένα ιστορικό μαγαζί της Τρούμπας. Ανήκε στον Τζίνο, φοβερό αγαπητικό της εποχής. Ήταν στη Δευτέρας Μεραρχίας κι εκεί είχε σχεδιαστεί αρχικά να γυριστεί η Λόλα με την Τζένη Καρέζη. Εκεί γυρίστηκαν σκηνές από το έργο του Νίκου Φώσκολου Το Κάθαρμα, με τον Γιώργο Φούντα.
Τη δεκαετία του ’60 η αμερικανική βοήθεια στις ευρωπαϊκές χώρες δεν περιοριζόταν μόνο στο σχέδιο Μάρσαλ. Ο 6ος Αμερικάνικος Στόλος άφηνε το στίγμα και τα δολάριά του απ’ όπου και αν περνούσε. Όταν έφτανε στον Πειραιά, μόνο καμπάνες δεν χτύπαγαν. Τα κορίτσια πολλαπλασιαζόντουσαν από 500 σε 3.000, αφού έφταναν στην Τρούμπα καμαριέρες, υπηρέτριες και νεαρές από την επαρχία που ήξεραν πως σε δύο ημέρες θα βγάλουν όσα θα έβγαζαν δουλεύοντας δύο μήνες. Την περίοδο που ο στόλος έφτανε στον Πειραιά το λιμάνι γέμιζε με κράχτες, τα κανονικά σπίτια έβαζαν επιγραφές που εξηγούσαν ότι δεν είναι πορνεία και οι επιτήδειοι σκάρωναν διάφορα κόλπα για εύκολα δολάρια. Από εκεί βγήκε και η έκφραση «σε πιάσαν αμερικανάκι», δηλαδή κορόιδο, αφού οι κοπέλες συνήθιζαν να χύνουν με διάφορους τρόπους το ποτό του μεθυσμένου πελάτη τους, ώστε αυτοί να παραγγέλνουν καινούργιο. Βέβαια, πολλοί απ’ αυτούς έβγαιναν κερδισμένοι, αφού πούλαγαν στους ντόπιους λαθραία τσιγάρα, ποτά, ρούχα, ρολόγια και ραδιόφωνα.
Ο Διονύσης Χαριτόπουλος περιγράφει χαρακτηριστικά τη ζωή στην Τρούμπα στο βιβλίο του Εκ Πειραιώς. «Στην Τρούμπα επικρατεί ανεξιθρησκεία. Εντός των τειχών της άγιοι και δαίμονες πάνε παρέα. Όλες οι φυλές και οι θρησκείες του κόσμου είναι εδώ. Λεγεώνες, φάλαγγες, ορδές, λεφούσια λευκοί, ξανθοί, ασπρουλιάρηδες, κοκκινοτρίχηδες, σκούροι, πιο σκούροι, μαύροι, κακαράπηδες, κίτρινοι, κιτρινόμαυροι, κοκκινωποί, πατζαρομούρηδες, ντερέκια, σχιστομάτηδες, σκερβελέδες, κακομούτσουνοι, χαμαντράκια, ομορφόπαιδα, ντροπαλοί, πονηρεμένοι, μπερμπάντηδες, πίτουρες, χάχες, σκυλόμαγκες, μοσχόμαγκες, ναύτες, φαντάρια, αεροπόροι, ναυτικοί, μαθητές, αλάνια, τσογλάνια, νταβάδες, λεμέδες, λαθρέμποροι, πρεζάκια, πουστρόνια, αρπάχτρες, επαρχιώτες, αδέσποτα, μπατίρια, σοβαροί κι ελαφρόμυαλοι στριμώχνονται και ανακατεύονται σε χρωματιστά φώτα και φωτεινές επιγραφές που αναβοσβήνουν, μουσικές, κορίτσια, φωνές, γέλια, παρέες, τρεξίματα, σπρωξίματα, βρισίδια, αγκαλιές, τσακωμοί, παζάρια, τράμπες, αλισβερίσια στο πόδι, κράχτες, γυμνές φωτογραφίες πλάι στις πόρτες των καμπαρέ και η αρτίστα ζωντανή να σου γνέφει από μέσα, κορίτσια που σε φωνάζουν από πόρτες και παράθυρα σπιτιών, σου στέλνουν φιλιά, σε αρπάζουν αγκαζέ στο πεζοδρόμιο».
Ιστορικά πρόσωπα και μαγαζιά της Τρούμπας Τζεμιλέ: Λεσβία στριπτιτζού. Κυκλοφορούσε συχνά με ένα αραχνοΰφαντο φόρεμα, χωρίς εσώρουχα, και συνήθιζε να αποσπά τις χρυσές λίρες από τα τραπέζια των θαμώνων, χρησιμοποιώντας μόνο το αιδοίο της. Βιολέτα και Φλώρα: Διάσημες πατρόνες της εποχής που είχαν καταφέρει με διάφορες δωροδοκίες να έχουν στα «πόδια» τους την αστυνομία και να κάνουν ανενόχλητες τη δουλειά τους. Δέσποινα, η βιτριολίστρια, και το Μωρό: Η Δέσποινα εργαζόταν στο Puerto Rico Bar που ιδιοκτήτης του ήταν νταβατζής με το παρατσούκλι Μωρό (εξαιτίας του τεράστιου πέους του). Οι δυο τους ερωτεύτηκαν τρελά και το Μωρό απαγόρευε στη Δέσποινα να έχει πελάτες, πράγμα που ενδυνάμωσε την αγάπη της. Το Μωρό, όμως, δεν σταμάτησε ποτέ να έχει ερωμένες. Όταν αυτή η φήμη έφτασε στ’ αυτιά της Δέσποινας, αυτή εκνευρίστηκε αρκετά. Ένα βράδυ θύμωσε λίγο παραπάνω και περιέλουσε με βιτριόλι το πρόσωπο του Μωρού. Στέλλα: Πλουσιοκόριτσο από τη Λαμία που εκμεταλλεύτηκε κάποιος Αντώνης και την έκανε πόρνη στην Τρούμπα. Μια μέρα ο Αντώνης πήγε στο δωμάτιό της να εισπράξει και αντ’ αυτού δέχτηκε μια σφαίρα στο πόδι. «Μάπας»: Μεγαλονταβατζής που απασχολούσε συχνά την Ασφάλεια. Η μεγαλύτερη ιστορία γύρω από αυτόν είναι πως μια μέρα, για να γίνει ο κυρίαρχος της περιοχής, αποφάσισε να δολοφονήσει τον αντίπαλό του «Κεφάλα», όπως και έγινε. Η ζωή, όμως, είναι σκληρή. Ο «Μάπας» μεγαλώνοντας πάχυνε αρκετά και μετονομάστηκε σε «Κουράδα». Κατέληξε στην Τρούμπα να υπηρετεί τις κοπέλες. John Bull: Από τα πιο παλιά καμπαρέ που υπήρχαν στην Αθήνα. Καταγράφεται το 1915 σε έναν οδηγό του Ιγγλέση. Τη δεκαετία του ’80 είχε παραπάνω από σαράντα κοπέλες μέσα. Οι περισσότερες ήταν ξένες. Παντού υπήρχαν καναπέδες που είχαν ψηλές πλάτες, ώστε να μη φαίνεται τι κάνεις. Ερχόντουσαν ως χορεύτριες με άδεια για τρεις μήνες, μετά έφευγαν κι ερχόντουσαν άλλες. Το μπουκάλι είχε 1.000 δραχμές, που ήταν δύο μεροκάματα. Παριζιάνα: Καμπαρέ που τον χειμώνα λειτουργούσε σε εσωτερικό χώρο και το καλοκαίρι σε ταράτσα, τη δεκαετία του ’40. Φλιπ Μπαρ: Ανήκε στον Λιναρά και ήταν σε μια στοά που αργότερα ονομάστηκε Στοά Λιναρά. Φιλοξενούσε κυρίως μεγαλοκοπέλες που δεν έβρισκαν αλλού δουλειά.
Αρτζεντίνα, Brazil, Maxim, Green Dollar, Moulin Rouge, Copa Cabana: Καμπαρέ στη Φίλωνος. Λουξ: Ξενοδοχείο στη Φίλωνος, του Κάρλου από τη Ρουμανία, της γνωστής τραβεστί Σαρλότα. Στο ισόγειο λειτουργούσε το ξακουστό κουρείο του Πολύδωρου. Φως και Ολύμπικ: Δύο από τα πιο γνωστά πορνοσινεμά. Το δεύτερο λειτουργεί ακόμα…»
Πηγή: απόσπασμα από κείμενο που υπογράφεται από τον Σταύρο Διοσκουρίδη και δημοσιεύτηκε στις 16.1.2013 στην έντυπη έκδοση της LIFO
