Νατάσα Γερασιμίδου: Η μάχη με την ασθένεια και ο θάνατος
Μεγάλη ήταν η αγάπη της για τη ζωγραφική και τη γλυπτική, και τα τελευταία χρόνια της σύντομης ζωής της διατηρούσε γκαλερί στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης. Επίσης είχε γράψει ποιήματα, ενώ το 1994 δημοσίευσε το αυτοβιογραφικό βιβλίο Ανάστα.
Η Νατάσα Γερασιμίδου πρωταγωνίστησε σε πολλές ταινίες της δεκαετίας του 1980, ασχολήθηκε με το τραγούδι, έχει γράψει ποιήματα και τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με τα εικαστικά διατηρώντας γκαλερί στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης.
Όταν «χτυπήθηκε» από την επάρατη νόσο, δεν το έβαλε κάτω και το θράσος με το οποίο αντιμετώπισε την περιπέτεια της υγείας της αποτέλεσε παράδειγμα και στήριγμα για πολύ κόσμο.
Πέθανε 50 ετών, στις 27 Αυγούστου του 2002, μετά από μακρά και δύσκολη μάχη με τον καρκίνο.Απεβίωσε, έπειτα από πνευμονική εμβολή.Τις τελευταίες μέρες η ηθοποιός νοσηλευόταν σε κρίσιμη κατάσταση στο Θεαγένειο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, καθώς είχε υποστεί πνευμονικό οίδημα.Η κηδεία της Νατάσσας Γερασιμίδου είχε πραγματοποιηθεί στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Πανοράματος.
Ο υπουργός Πολιτισμού Ευάγγελος Βενιζέλος, μόλις ενημερώθηκε για τον θάνατο της ηθοποιού, έκανε την ακόλουθη δήλωση: «H Nατάσσα Γερασιμίδου έπεσε μαχόμενη. Για τη ζωή, τα δικαιώματά της και την τέχνη της. Είναι κρίμα που το ελληνικό κοινό έχασε τόσο γρήγορα το ταλέντο και την έντονη παρουσία της που τόσο αγάπησε. Εκφράζω τα συλλυπητήριά μου στους οικείους της».
Νατάσα Γερασιμίδου: Η συγκινητική εξομολόγησή της
Αυτό ήταν ένα μεγάλο χτύπημα στη ζωή της οικογένειας, είχε πει η Ελένη Γερασιμίδου. Ο πατέρας μου ήξερε για την αρρώστια της Νατάσας και της έδινε κουράγιο, μέχρι που έπαθε το δυστύχημα με το ποδήλατο. Η Νατάσα έφυγε το 2002. Η μάνα μου πέθανε μετά την απώλεια της Νατάσας, με πολύ πόνο. Έξι χρόνια έζησε χωρίς την αδερφή μου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τραγωδία από να θάβει η μάνα το παιδί της.
Ήταν τόσο δυνατή, πάλεψε τόσο πολύ με τον καρκίνο και μάλιστα για καιρό, που δεν πιστεύαμε ότι θα πεθάνει. Το πώς διαχειριστήκαμε την απώλειά της όσοι απομείναμε, και κυρίως τα παιδιά της, είναι μεγάλο θέμα. Όλη μου τη ζωή, ό,τι και να μου συνέβαινε, έπαιρνα τη μάνα μου και την αδερφή μου τηλέφωνο. Ακόμη και τώρα πιάνω τον εαυτό μου, και στα δύσκολα και στα εύκολα, να παίρνω το τηλέφωνο και να σχηματίζω αυτούς τους δύο αριθμούς. Ξαφνικά, όπως μου έρχεται η σκέψη έτσι και μου φεύγει.
Τη βλέπω σε πολύ ωραία όνειρα. Πάντα φοράει ωραία ρούχα. Και της λέω μέσα στον ύπνο μου: «Μα, εσύ πώς είσαι εδώ;» Και μου απαντά: «Εγώ μπορώ να έρχομαι». Και τότε της λέω εγώ: «Τότε να έρχεσαι πιο συχνά». Είναι στιγμές που μου λείπει πάρα πολύ. Είναι μαζί μου και δεν είναι. Σε δυο στιγμές της ζωής μου, που έπρεπε να χειρουργηθώ, ένιωσα την παρουσία της. Δεν ήταν κάτι το μεταφυσικό, αλλά κάτι πραγματικό. Την αισθάνθηκα δίπλα μου και μπήκα πολύ ήρεμα στο χειρουργείο. Μου πήρε όλο τον φόβο. Ε, δεν είμαι και μπεμπέκα πια, αν και μεταξύ μας νιώθω κοριτσάκι. Η αλήθεια είναι ότι μεγαλώνω, κουράζομαι, έχουμε και τις παθήσεις μου, αλλά δεν το βάζω κάτω είχε πει η Ελένη Γερασιμίδου το 2017.
i-diakopes.gr
