Συγκλονιστική εξομολόγηση της Ζήνας Κουτσελίνη.
Η παρουσιάστρια έχει αναφερθεί κάποιες φορές στα δύσκολα παιδικά ακαι εφηβικά της χρόνια αλλά στην τελευταία της συνέντευξη είναι πραγματικά συγκλονιστική.
Η Ζήνα Κουτσελίνη μίλησε στην εκπομπή «Οδηγός Καλής Ζωής» και στον Μιχάλη Κεφαλογιάννη για το μεγάλο κεφάλαιο της ζωής της, την κατάθλιψη, θέμα που πραγματεύεται η εκπομπή, το Σάββατο 01 Φεβρουαρίου, στις 09:00.
«Στην καθημερινότητά μου είχα ανορεξία. Δεν είχα όρεξη να φάω. Μου έλεγαν πως έχει να κάνει με το χαμό της μαμάς μου. Εγώ ήξερα πως απλώς δεν ήθελα να ζήσω. Ήθελα όμως να φύγω όρθια, έχοντας τη δουλειά μου. Η εικόνα μου μπροστά στους ανθρώπους που δουλεύαμε μαζί ήταν διαφορετική από αυτή που είχα όταν έμπαινα στο σπίτι μου. Κλειδωνόμουν μέσα και είχα μέχρι και τάσεις αυτοκτονία. Ήμουν ένα κορίτσι που δούλευα σε έναν χώρο όπου δε χωρούσε η κατάθλιψη. Κανείς δε θα διάλεγε έναν καταθλιπτικό συνεργάτη. Όλοι θέλουν έναν συνεργάτη να είναι παρών. Όχι να είσαι παρών -απών» αποκάλυψε.
«Πήγα σε ψυχίατρο στα 13 μου και κρυφάκουσα να λέει στη θεία μου πως δε θα καταλήξω καλά αν συνεχίσω να βιώνω την ίδια κατάσταση που βίωνα στο σπίτι. Από τα 13 έως τα 24 έλεγα πως δε μπορώ να τα καταφέρω. Δε ήθελα να ζήσω. Ευτυχώς συναντούσα ανθρώπους που με βοηθούσαν να πάω μπροστά».
Και συνεχίζει: «Αναζήτησα τη σωτηρία μου αλλάζοντας τρεις πόλεις και ένα νησί για να ξεφύγω από τα προβλήματα με τον πατέρα μου. Όλο αυτό ήταν πολύ βαρύ για την παιδική μου ηλικία. Κάθε φορά μάζευα τα βαλιτσάκια μου και έφευγα. Κάθε φορά που πρέπει να αποχαιρετήσω έναν άνθρωπο κλαίω, δεν μπορώ να τον κοιτάξω στα μάτια γιατί ανατρέχω στο παρελθόν μου. Σε κάθε αλλαγή που πρέπει να κάνω βγάζω ψυχοσωματικά. Δε μπορώ τις αλλαγές. Έκανα πολλές μέσα σε μια 10ετία. ο άνθρωπος που η ψυχή μου είναι γερασμένη στα 50 μου χρόνια αλλά μετά από 10 χρόνια ψυχανάλυσης μπορώ και χαμογελάω αληθινά και όχι ψεύτικα».
Ουσιαστική βοήθεια πήρε από την ψυχανάλυση. Συγκεκριμένα ανέφερε: «Με βοήθησαν ο θάνατος του πατέρα μου και ένα οικογενειακό πρόσωπο να δω ψυχολόγο. Κάθε φορά που πήγαινα στο νησί μου ανέβαζα πυρετό. Ήταν ψυχοσωματικό. Ήρθε η φίλη μου στο καράβι φεύγοντας από το νησί μου και μου έδωσε ένα χαρτάκι με το τηλέφωνο του ψυχολόγου» υπογραμμίζει. «Πήγαινα μια φορά την εβδομάδα. Μου πήρε 4 χρόνια για να μπορέσω να αγγίξω το κομμάτι της μάνας μου. Είχα βρει το πρόβλημα με τον πατέρα μου και τα έριχνα όλα εκεί. Δε μπορούσα να κάνω σχέσεις στη ζωή μου. Άλλαξα, ξανά συστήθηκα στον εαυτό μου».
πηγη : apithano.gr