Η Ferrari Enzo Ferrari ήταν σπορ υπεραυτοκίνητο (supercar) υψηλών επιδόσεων, που παρήχθη από την ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία Ferrari. Ονομάστηκε Enzo προς τιμήν του ιδρυτή της εταιρείας, Έντσο Φερράρι. Κατασκευάστηκε από το 2002 έως το 2004, στο Μαρανέλλο της Ιταλίας, σε μόλις 400 αντίτυπα, όλα αποκλειστικά στο χέρι, και κατά τη διάρκεια της παραγωγής της ήταν το ακριβότερο, ισχυρότερο και ταχύτερο μοντέλο της Ferrari. Αντικατέστησε την Ferrari F50 και αντικαταστάθηκε το 2013 από την Ferrari LaFerrari.
Παραγωγή
Αρχικά η Ferrari ανακοίνωσε ότι θα κατασκεύαζε 349 Enzo Ferrari, όση ακριβώς ήταν και η συνολική παραγωγή της προκατόχου Ferrari F50. Λόγω του μικρού αριθμού αντιτύπων, τηρήθηκε αυστηρή σειρά προτεραιότητας και όλες οι 349 προ-πωλήθησαν σε προεπιλεγμένους τακτικούς πελάτες της Ferrari, με μακροχρόνια σχέση με την εταιρεία, και ιδίως σε όσους είχαν αγοράσει στο παρελθόν τις F40 και F50. Μάλιστα η πώληση όλων των αρχικών 349 αντιτύπων έγινε πριν ακόμα ξεκινήσει η παραγωγή τους, με την εργοστασιακή τιμή στα 659.330 δολάρια. Μια ιδιαιτερότητα της Enzo Ferrari, και αντίθετα με τα περισσότερα μοντέλα της εταιρείας, ήταν ότι δεν κατασκευάστηκε ποτέ σε δεξιοτίμονη έκδοση.
Μεταγενέστερα, λόγω της εξαιρετικά υψηλής ζήτησης, η Ferrari άλλαξε την αρχική της απόφαση και ανακοίνωσε ότι θα κατασκεύαζε 50 ακόμα Enzo Ferrari, όπως και έγινε μέσα στο 2003, φτάνοντας έτσι τα 399 αντίτυπα. Τελικώς, εν έτει 2004προχώρησε στην κατασκευή και 1 ακόμα αντιτύπου, το οποίο και δώρισε στο Βατικανό, με αποτέλεσμα να φτάσει συνολικά τις 400 Enzo Ferrari.
Σε αντίθεση με τα 5 χρώματα της παλέτας χρωματισμών της Ferrari F50, η Ferrari προσέφερε επίσημα μόνο 2 επιλογές στην εξωτερική βαφή αμαξώματος της Enzo: κόκκινο ή κίτρινο. Στην πράξη, ωστόσο, τελικώς κατασκευάστηκαν και ελάχιστες μαύρες και ασημί Enzo ειδικών εκδόσεων. Φυσικά, η συντριπτική πλειοψηφία των Ferrari Enzo παραγγέλθηκε με κόκκινη βαφή, με δεύτερο σε απήχηση το κίτρινο, όπως παραδοσιακά συμβαίνει με όλα τα μοντέλα της Ferrari.
Η εξέλιξη του μοντέλου ξεκίνησε το 1998 και κράτησε 4 έτη. Μια από τις βασικές οδηγίες που δόθηκαν εξ αρχής στον σχεδιαστικό οίκο Πινινφαρίνα, ήταν το μπροστινό μέρος του να θυμίζει ρύγχος μονοθεσίου της Φόρμουλα 1 και μάλιστα σε ακόμα εντονότερο βαθμό από την προκάτοχο Ferrari F50. Η εξωτερική του εμφάνιση διαμορφώθηκε από τον Ιάπωνα Ken Okuyama, ενώ έγιναν και κάποιες ακόμα βελτιώσεις, μετά από πολλές σχετικές δοκιμές σε αεροδυναμική σήραγγα, και ο τελικός αεροδυναμικός συντελεστής Cd μετρήθηκε στο 0,36.
Ο συνδυασμός αναλογικών και ψηφιακών ενδείξεων, με οθόνες υγρών κρυστάλλων και αναλογικό ταχύμετρο και στροφόμετρο, τα οποία μάλιστα είχαν φόντο ίδιου χρώματος με την εξωτερική βαφή του αμαξώματος, σε κόκκινο ή κίτρινο. Μάλιστα σχεδιάστηκε και ένα τιμόνι με κάπως επίπεδο το πάνω μέρος της στεφάνης του, η οποία έφερε μια σειρά από λαμπάκια που άναβαν διαδοχικά στη σειρά καθώς ανέβαιναν οι στροφές του κινητήρα, ενώ όταν πλησίαζε στο όριο των στροφών όλα τα λαμπάκια αναβόσβηναν – τεχνολογία απευθείας από την Φόρμουλα 1.
Για την κίνηση του μοντέλου, εξελίχθηκε και κατασκευάστηκε ένας εντελώς νέος κινητήρας, κυβισμού 5.998 cm³ και V12 με 48 βαλβίδες, ισχύος 485 kW / 660 hp στις 7.800 rpm και ροπής 657 N·m στις 5.500 rpm, με τον ηλεκτρονικό κόφτη να επεμβαίνει στις 8.200 rpm. Παράλληλα, τοποθετήθηκε ένα 6-τάχυτο ημι-αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων, που λειτουργεί από τον οδηγό με «paddles» (μοχλούς αλλαγής ταχυτήτων) πίσω από το τιμόνι, ένα κιβώτιο απευθείας από την Φόρμουλα 1, με χρόνο αλλαγής ταχυτήτων μόλις 150 χιλιοστά του δευτερολέπτου.
Αντιθέτως, δεν είχε πλέον το κλασικό χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων, με τις παραδοσιακές περιφραγμένες θυρίδες «σαν χτένα» που είχαν τα παλαιότερα μοντέλα της Ferrari, με αποτέλεσμα να γίνει το πρώτο αυτοκίνητο δρόμου της Ferrari χωρίς μηχανικό κιβώτιο ταχυτήτων. Μάλιστα στα αρχικά στάδια της εξέλιξης, οι μηχανικοί της εταιρείας είχαν σκεφτεί ακόμα και για ενδεχόμενο 7-τάχυτο ημι-αυτόματο κιβώτιο, πλην όμως θεωρήθηκε τότε ότι δεν ήταν αναγκαίο σε έναν κινητήρα τόσο υψηλής ροπής και ότι οι 6 σχέσεις ήταν αρκετές.
Πλεον οι αλλαγές ταχυτήτων πραγματοποιούνται περίπου σε 150 milliseconds, ο δείκτης του ταχύμετρου σταματά λίγο πριν τα 400 χ.α.ω, τα ειδικά πτερύγια καμπυλότητας, συνεπικουρούμενα από τα άλλα αεροδυναμικά βοηθήματα, ασκούν προοδευτικά δυνάμεις που συγκρατούν στο έδαφος το κόκκινο (ή εναλλακτικά κίτρινο) αμάξωμα: 343 kg στα 200 χ.α.ω και 776 kg στα 300 χ.α.ω.
Τα 399 μοναδικά κομμάτια που κατασκευάστηκαν, σε συνδυασμό με τις απόλυτες επιδόσεις κατέστησαν την Ferrari Enzo το γρηγορότερο και ακριβότερο μοντέλο της ιταλικής φίρμας, κοστίζοντας περί τα 650.000 δολάρια (2002).
Επιδόσεις
Οι επιδόσεις της Ferrari Enzo Ferrari είχαν εμφανώς βελτιωθεί ως προς αυτές της προκατόχου Ferrari F50. Αρχικά, η εταιρεία είχε ανακοινώσει ότι η μέγιστη ταχύτητα έφτανε τα 350+ χιλιόμετρα την ώρα και τελικώς μετρήθηκαν επίσημα τα εξής νούμερα:
- Επιτάχυνση0–100 km/h: 3,27 sec
- Επιτάχυνση 0–160 km/h: 6,4 sec
- Επιτάχυνση 0–200 km/h: 9,5 sec
- Επιτάχυνση 0–300 km/h: 26,1 sec
- Τελική ταχύτητα: 355 km/h
Ειδικότερα για την μέγιστη ταχύτητα, έχουν καταγραφεί αρκετές διαφορετικές μετρήσεις, με κάποιες ανεξάρτητες δοκιμές να έχουν καταφέρει ακόμα και 363 km/h. Η μέγιστη ένδειξη στο ταχύμετρο ήταν 400 km/h.
