Προ ολίγων ημερών επισκέφτηκα μια ηλικιωμένη γυναίκα, η οποία αφού μου σέρβιρε τον ελληνικό μου καφέ και με γλύκανε με 2 λουκούμια, έκατσε στο τραπέζι και με εξομολογητική διάθεση μου είπε: «Κάποτε ανέβηκα τα σκαλιά της εκκλησίας και παντρεύτηκα τον λάθος άνθρωπο.» Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη, όσο και η περιέργειά μου.
− Αναφέρεστε στον σύζυγό σας; (την ρώτησα κάπως διστακτικά.)
«Όχι, αναφέρομαι στον πρώην σύζυγό μου. Έχω κάνει 2 γάμους, ο ένας ήταν για τα μάτια του κόσμου και ο άλλος για τα μάτια τα δικά μου».
− Πώς είναι να παντρεύεσαι κάποιον που δεν αγαπάς, δεν είναι κοροϊδία; (την ρώτησα κάπως πιο θαρραλέα αυτή τη φορά.)
«Φυσικά και είναι, καθώς κοροϊδεύεις τον εαυτό σου και ύστερα έναν άνθρωπο που ελπίζει πως θα γεράσει μαζί σου. Τα παλιά χρόνια, οι γονείς ή τα μεγαλύτερα αδέρφια αποφάσιζαν για τις τύχες των κοριτσιών. Εκείνη την εποχή, όποιον σου έδιναν για γαμπρό δεν μπορούσες να πεις όχι», μου απάντησε κάπως νευρικά.
− Εκείνη την εποχή, από όσο γνωρίζω δύσκολα μια γυναίκα έπαιρνε διαζύγιο. Εσείς πώς το αποφασίσατε;
«Εγώ κορίτσι μου πριν ανέβω τα σκαλιά της εκκλησίας και παντρευτώ για πρώτη φορά είχα γνωρίσει ένα παλικάρι, το οποίο ήταν έτοιμο να έρθει στους δικούς μου να με ζητήσει. Δεν πρόλαβε, καθώς την ημέρα που θα ερχόταν εκείνος στο πατρικό μου, ήρθε ο πρώην άντρας μου καθώς τα είχε ήδη κανονισμένα με τον μεγαλύτερό μου αδερφό.
Δεν περιγράφεται εκείνη η στιγμή που άλλον περίμενα και άλλον είδα μπροστά μου».
− Δεν φέρατε αντίρρηση;
«Όχι, μόνο είπα ότι δεν μου άρεσε ο γαμπρός και η απάντηση ήταν ότι είχε πολλά λεφτά και θα με έκανε ευτυχισμένη. Άλλες εποχές.»
− Και τα χρήματά του σας έκαναν ευτυχισμένη;
«Όχι, ούτε μια μέρα δεν υπήρξα ευτυχισμένη σε αυτό τον γάμο. Δεν θέλησα ποτέ να με ακουμπήσει. Επί 20 ολόκληρα χρόνια έκλαιγα για τον άνθρωπο που ερωτεύτηκα και δεν πρόλαβα να του απολογηθώ για όσα έγιναν.»
− Πώς αποφασίσατε να χωρίσετε σε μια κοινωνία τόσο οπισθοδρομική;
«Για καλή μου τύχη μια μέρα έφτασε στα αυτιά μου ότι ο πρώην σύζυγός μου με απατούσε με μια άλλη παντρεμένη γειτόνισσα. Τότε άδραξα την ευκαιρία, τον παρακολούθησα και τους είδα με τα μάτια μου.
Του ζήτησα να μου χαρίσει την ελευθερία μου και εγώ δεν θα έλεγα πουθενά όσα είδα.
Έτσι πήρα την βαλίτσα μου κι έφυγα για την πρωτεύουσα.»
− Συναντήσατε ποτέ ξανά τον άνθρωπο που ερωτευτήκατε;
«Πολλές φορές. Ακόμα και σήμερα τον βλέπω καθημερινά!»
− Τί εννοείτε;
«Όταν πήγα να βρω δουλειά στην πόλη, στον δρόμο καθώς περπατούσα σκόνταψα και έπεσα στο έδαφος. Τότε ένας άντρας έτρεξε να με βοηθήσει να σηκωθώ. Όταν ξεθόλωσαν τα μάτια μου από την ντροπή της πτώσης δεν πίστευα αυτό που έβλεπα.
Ήταν το ξανθό παλικάρι που είχα ερωτευτεί με τη διαφορά ότι τα μαλλάκια του είχαν γκριζάρει.»
− Σας αναγνώρισε;
«Αμέσως! Δεν καταφέραμε να αρθρώσουμε πολλές λέξεις μόνο χαμογελούσαμε και από τα μάτια μας έτρεχαν τα δάκρυα σαν ποτάμι. Εκείνος είχε παντρευτεί; Όχι! Ποτέ δεν με ξεπέρασε, όπως κι εγώ. Του εξήγησα ακριβώς πως έγιναν τα πράγματα τότε και εκείνος απλά με συγχώρησε.»
− Γιατί δεν σας παντρεύτηκε;
«(Χαμογελάει κάπως πονηρά!) Με παντρεύτηκε καλή μου ύστερα από 5 μέρες. Αυτό το ξανθό παλικάρι είναι ο άντρας που έχω καθημερινά στο πλευρό μου επί 27 χρόνια. Δεν ξαναχωρίσαμε ποτέ, δεν λογοφέραμε ποτέ, αγαπηθήκαμε και αγαπιόμαστε μέχρι και σήμερα κάθε μέρα και πιο πολύ.
Μόνο ο θάνατος θα μας χωρίσει μια μέρα, αν και πού ξέρεις… μπορεί να φύγουμε μαζί, αγκαλιασμένοι και αγαπημένοι.»
Η συγκίνησή μου δεν μου επιτρέπει να θέσω κάποιο άλλο ερώτημα. Ξεροκαταπίνω και της εύχομαι να ζήσουν σαν τα ψηλά βουνά και να «φύγουν» μαζί, όπως το επιθυμεί.
Η ευχή της προς κάθε νέο άνθρωπο είναι να παντρευτεί μόνο από αγάπη και να ζήσει έναν τόσο ευτυχισμένο γάμο όσο είναι ο δικός της.
πηγη : nancysblog.gr
