Η Αναστασία Βασκούδη είναι μαμά του 6χρονου Χριστόφορου, το πρόβλημα υγείας του οποίου έγινε γνωστό στο Πανελλήνιο καθώς το παιδί έπασχε από μια σπάνια μορφή καρκίνου εγκεφάλου και οι γιατροί του έδιναν μόλις λίγους μήνες ζωής.
Ο μικρός Χριστόφορος αρχικά ανέτρεψε τις προβλέψεις των γιατρών ότι θα έφευγε από τη ζωή σε μόλις λίγους μήνες, αφού έζησε πολύ περισσότερο, ωστόσο πέθανε μόλις πριν 2 μήνες. Με αφορμή τη γιορτή της μητέρας, η μητέρα του Χριστόφορου Κα Αναστασία Βασκούδη, γράφει στο προφίλ της.
Δυο μηνες χωρις τον Χριστοφορο, η πρωτη του γιορτη χωρις αυτον και η πρωτη γιορτη της μητερας χωρις αυτον που με εκανε μητερα.
Η εμπειρια ομως της «καινουργιας» μου ζωης, ποναει και για εναν αλλο λογο: γιατι μου δειχνει οτι ζουμε σε μια κοινωνια που το πενθος και ειδικα το πενθος για ενα ανηλικο παιδι ειναι ενα ειδος ταμπου.
Κατανοω απολυτα οτι κανενας δεν ειναι προετοιμασμενος για το πως
πρεπει να συμπεριφερθει απεναντι σε κατι τοσο σπανιο και δυσκολο, κανεις
ιδανικα δεν θελει να ακουμπαει τοσο επωδυνα συναισθηματα και κανεις δεν επιθυμει την συναισθηματικη αποστραγγιση του.
Ισως γιατι η συναναστροφη με μια μαμα που πενθει σε φερνει αντιμετωπο με τη θνηνοτητα σου και τους φοβους σου.
Πιστευω πια οτι οι παραδοσιακές απόψεις για το πένθος είναι πολύ επιφανειακές και απλοϊκές και χρειαζεται «ανακατασκευή του νοήματος» για να εξελιχθουμε ως κοινωνια.
Αισθανομαι οτι ζούμε σε μια κοινωνία που μας αποτρέπει από το να πενθήσουμε και να θρηνήσουμε, μια κοινωνία που μας επιβάλλει να μην εκφράζουμε ανοιχτά τα συναισθήματά μας, αφού κάτι τέτοιο θεωρείται ένδειξη αδυναμίας. Μας ζητά «να προχωρήσουμε» και να «συνέλθουμε» και κατά προτίμηση αυτό να το κάνουμε γρήγορα.
Ζω σε μια κοινωνια που με αποφευγουν επειδη ειμαι μια μαμα που εχασε το παιδι της και βλεπω συνεχως στα προσωπα ακομα και των πιο κοντινων φιλων μου το οτι δεν ξερουν τι να πουν…οποτε αποφευγουν. Η οταν δεν με αποφευγουν εμενα αποφευγουν να πουν οτιδηποτε σχετικο με τον Χριστοφορο. Δεν παρεξηγω….καταλαβαινω οτι γινεται απο τον φοβο μην ειπωθει κατι που μπορει να πληγωσει.
Αλλα με καθε σιγουρια σας λεω οτι για εμενα και για τους γονεις που
πενθουν το μεγαλυτερο δωρο ειναι να μας μιλατε για τα παιδια μας.
Θυμηστε μου τις σκανδαλιες του Χριστοφορου, μιληστε μου για Τις ομορφες
στιγμες που θυμαστε μαζι του, για αυτα που εκανε, που ηθελε, που επαιζε,
που ελεγε, για το χιουμορ του, για τους λογους που θυμωνε, που
εκλαιγε…η απλα ρωτηστε με για αυτον εαν δεν τον ειχατε ζησει πολυ.
Βοηθηστε με να συνεχισει να ζει ο Χριστοφορος μεσα απο εμας…μεσα απο τις
ιστοριες μας. Τοτε, θα με βοηθησετε πραγματικα να γαληνεψει την ψυχη
μου.
Δεν χρειαζετε να ταυτιστειτε μαζι μου για να υπαρξετε κοντα μου. Απλα επιτρεψτε μου να μιλησω με την ψυχη μου και ισως συνειδητοποιησετε ότι η ικανότητά μας να θρηνούμε ταυτίζεται με την ικανότητά μας να αγαπάμε. Και οτι μιλώντας για τον θάνατο, αναγκαστικά, η προσοχή μας θα στραφεί στη ιδια τη ζωη.
«Αν, όμως, ζει ο άλλος μέσα μας, τότε ο θάνατος είναι μεγάλος ψεύτης και η αρρώστια μεγάλο ψέμα»
Χορχε Μπουκαι
πηγη : singleparent.gr
