Είναι αυτές οι δυνατές γυναίκες, που έχασαν το δικό τους στήριγμα, τον άνθρωπό τους και δεν λύγισαν, αλλά ούτε παραμέλησαν τον εαυτό τους. Πόνεσαν και συνεχίζουν να πονάνε βουβά, με αξιοπρέπεια και δύναμη ψυχής.
Ποτέ δεν λύγισαν, μπροστά στον κόσμο.
Τον πόνο τους, τον έκρυψαν πίσω από το ισχυρό και δυναμικό τους βλέμμα. Δεν έδωσαν ποτέ, σε κανέναν το δικαίωμα να τις «λυπηθεί». Δεν θέλησαν τον οίκτο, αλλά τον θαυμασμό, διότι στάθηκαν μόνες στα δικά τους πόδια.
Μπορεί να έχουν τον αέρα της δυνατής γυναίκας, αλλά μέσα τους «σπάνε σε χίλια κομμάτια.». Δεν λύγισαν, όμως, ποτέ μπροστά στα αδιάκριτα βλέμματα του κόσμου. Πορεύτηκαν στη μετέπειτα ζωή τους με το κεφάλι ψηλά και την αξιοπρέπειά τους στην κορυφή.
Έγιναν δυνατές για το παιδί τους.
Η μόνη τους παρηγοριά όταν η ζωή τους έδειξε το άσχημο πρόσωπό της, ήταν το παιδί τους. Αυτός ήταν ο λόγος που έπρεπε να συνεχίσουν να ζουν. Έγιναν μάνα και πατέρας μαζί. Ανέλαβαν πολλές ευθύνες, αλλά τα κατάφεραν.
Μια γυναίκα όταν χάνει τον άντρα της, γεννιέται από την αρχή, για έναν μόνο λόγο. Για να κάνει ευτυχισμένο το πλάσμα, που γεννήθηκε από αυτήν. Παραμερίζει την προσωπική της θλίψη, τον πόνο και τα δάκρυα. Στέκεται όρθια και πιο δυνατή από ποτέ. Ξεκινάει από την αρχή, από το μηδέν.
Βάζουν χρώμα στην ζωή του παιδιού τους.
Δημιουργούν μια νέα αρχή, χωρίς πολλές αλλαγές. Η καθημερινότητά τους συνεχίζεται ξανά, αλλά δίχως τους ρυθμούς του πένθους. Ακολουθούν το παιδί τους, σε κάθε του βήμα. Χαμογελάνε και χαίρονται με την χαρά του. Δεν του δείχνουν ποτέ τα δάκρυά τους. Γίνονται κάθε μέρα και πιο δυνατές. Ζουν, ταξιδεύουν, περνούν ευτυχισμένες στιγμές με το παιδί τους. Αναπληρώνουν στο έπακρο την απουσία του πατέρα. Δεν μοιρολατρούν, αντιθέτως δοξάζουν τον Θεό που δεν έμειναν μόνες και έχουν ένα παιδί.
Ένα μεγάλο «μπράβο» σε αυτές τις γυναίκες.
Μπράβο, που στάθηκαν μόνες στα πόδια τους. Μπράβο, που αγάπησαν την ζωή και μετά από αυτήν την μεγάλη απώλεια. Μπράβο, που ενώ έχασαν το στήριγμά τους, δεν άφησαν να χαθεί η ζωή τους. Μπράβο, που κατάφεραν να σταθούν στο παιδί τους σαν βράχος. Ένα μεγαλύτερο μπράβο, όμως, για όλες εκείνες τις φορές που πονούσε η ψυχή τους, αλλά χαμογελούσαν για το παιδί τους.
«Μπράβο σε όλες τις γυναίκες που μεγάλωσαν τα παιδιά τους, όντας μητέρα και πατέρας μαζί!»
πηγη: nancysblog.gr
